ارادت است دیگر....

برخی‌ها جنس ارادت‌شان فرق می‌کند. اصلا نوع احترام و ارزش‌گذاری‌شان از نوع دیگر است. شاید برای اختلاف ادبیات‌ها و اختلاف نگاه‌ها و فرهنگ‌ها باشد. ولی به نظر من همه‌اش در میزان معرفت است و این معرفت معرف دوستی صادقانه است.   چند روز قبل قرار شد با یکی از پرسنل به مناسبت ولادت حضرت صاحب(عج) مصاحبه کنیم. گزینه‌ی پیشنهادی یکی از پرسنل حراست شرکت بود که در نگهبانی(درب ورود و خروج شرکت) کار می‌کرد. رفتم بیرون و قرار بود یکی از بچه‌ها زحمت مصاحبه را بکشد. طبیعتا هم باید آخرش خودم مصاحبه را قبل از صفحه‌آرایی می‌خواندم. وقتی برگشتم، یاد مصاحبه افتادم رفتم سراغ کسی که قرار بود مصاحبه بگیرد. گفتم: چه خبر از مصاحبه؟ گفت: «رفتم نگهبانی و گفتم که می‌خواهیم برای این شماره با شما مصاحبه کنیم، موضوع صحبت‌مان هم نقش امام زمان(عج) در زندگی روزمره‌مان است. وقتی این را گفتم بلند شد و دستان‌ش را روی سینه‌اش گذاشت و رو به قبله شد و ....» راستش بقیه حرفش را نفهمیدم که در مصاحبه‌اش چه گفت و چه شنید.... حالم بد شد. از خودم از همه روزمرگی‌هایی که پیدا کرده‌ام. از صدقه‌های روزانه‌ای که این روزها یک روز در میان یا حتی گاهی چند روز در میان می‌دهم. از صلوات‌هایی که این روزها....... پای تریبون که می‌رسد چنان از وجود نازنین‌شان می‌گوییم و پای عمل پای‌مان می‌لنگد. ................................. پ.ن: خوب است در مناسبت‌های قمری‌مان نیمه شعبانی داریم که به این بهانه یاد آقا باشیم.