تکراری

تا بود چنین بود تاریخ تکرار می‌شود، اصلا هم ربطی به خیر یا شر بودن آن ندارد. روزی سیف‌الاسلام در مقابل قرآن ناطق شمشیر از نیام برمی‌کشد، و امروز کسانی که روزی بر کوس اسلامی و تبعیت از رهبری می‌کوبیدند و فریادشان تا آسمان بلند بود که هیهات...، سکوت مرگ بر چهره‌شان افتاده است؟ مثل آدم‌هایی شده‌اند که نمی‌فهمند (البته این احتمال وجود دارد که نخواهند بفهمند، مثل کسی که خودش را به خواب زده باشد) آن هایی که خودشان را سینه چاک امام می‌خوانند (نه ولایت) همان‌هایی‌اند که امروز تا منافع مادی‌شان به خطر افتاده‌است، در فکر شمشیرهای‌شان افتاده‌اند. هیچ بعید نیست که در دوره‌ی حیات امام راحل هم تنها هدف یاری‌شان هواهای نفسانی‌شان بوده است. برای‌م جالب بود که یکی‌شان اخیرا  در سفرش[1] از لجن‌زار خاطرات‌ش می‌گفت، و فکر می‌کرد هنوز شمشیر اش می‌برد. خودش را نشان‌ای از خدا می‌خواند. خودش می‌خواهد که خودش را به فضاحت بکشاند.[2] او می‌گفت در یک جامعه‌ی کوچکی علمی که شاید این روزها کسر کوچکی از جامعه‌ی علمی کشور ما شود، از رهبری عالیقدر تبعیت نمی‌کنند. البته این گروه مثل همان نماینده‌ی شان در دوره‌ی تانتخابات نه می‌توانند، (و نه شاید نمی‌فهمند) که چطور باید آمار و ارقام را بررسی و اعلام کنند. همین جاهلان، که شاید حدیث مولا هم در موردشان صدق کند[3] باعث شده‌اند، قباحت به جایی برسد که عکس رهبر و بنیان‌گذار این کشور را پاره کنند و به آتش بکشند. حالا هم بلند می‌شوند و نامه می‌نویسند به رئیس صدا و سیما که تو چرا این باعث پخش و اشاعه‌ی این قباحت می‌شوی. ولی اصلا از خودشان نمی‌پرسند که چرا این اتفاق افتاد، جالب هم این‌جاست که اصلا خودشان را مقصر نمی‌دانند[4] 1- سفر به مشهد 2-ان الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم )‏ / (سوره رعد، آیه 11)‏ 3- حضرت امیرالمومنین (ع) فرموده‌اند: دو طایفه کمر مرا شکستند: عالم متهتک و جاهل متنسک است. 4- صحبت‌های رهبر معظم انقلاب در تاریخ 22/9/88

او

چند سالی‌ست که می‌شناسم‌ش. به قیافه‌اش نمی‌آید که بداند، دل چیست (مثل من). ولی شایذد عاشق‌تر از عشاقی باشد که در اطراف و اکناف دیده‌ام(عکس من). چند وقتی‌ست می‌گوید راه عاشقی‌اش به بن‌بست گرائیده. دل‌م برای‌ش می‌سوزد. یادم هست کوچک‌تر که بودم، شنیده بودم، دیدن اشک مرد، سخت است و دل می‌خواهد. من که ندارم، پس نمی‌توانم اشک‌هایش را ببینم.

نیم‌روز در الکامپ

پانزدهمین نمایشگاه بین المللی الکترونیک، کامپیوتر و تجارت الکترونیکی (الکامپ) از روز دوم، قرار بود که برویم نمایشگاه. با چند نفری که قرار گذاشته بودیم، هر روز به بهانه‌ای قرارمان به هم می‌خورد. با یکی از دوستان به عنوان آخرین گزینه‌ی همراهی تماس گرفتم، نکته‌ی جالب‌اش این بود که خودش هم می‌خواست در همان روز (عید قربان) به نمایشگاه برود. همراه هم می‌خواست. صبح روز عید راهی و بعد از نماز راهی اتوبان چمران شدیم. برخلاف پیش زمینه‌ای که از تصویر ترافیک جلوی نمایشگاه برایم ترسیم نموده بودند. اصلا شلوغ نبود و در پارکینگ طبقاتی هم در همان نیم‌طبقه‌ی اول جای خوبی پیدا کردم. از پله برقی پل هوایی که رد شدم، دالانی که با کاغذ فرش شده بود توجه‌ام را جلب کرد. در جلوی درب شمالی نمایشگاه همه‌گونه وسیله‌ای برای فروش پیدا می‌شد، از لباس‌های زمستانی تا سی‌دی فیلم‌های هالیوودی. نمی‌دانم بر چه اساسی و به کدام هم‌گونی از این محصولات برای عرضه آورده شده بود. از درب شمالی نمایشگاه وارد شدیم. از سالن 18 بازدیدمان را شروع کردیم. نکته‌ای که وجود داشت این بود، که در این سالن‌ها محصولات بر اساس نظم عرضه نشده بودند، مثلا در برخی غرفه‌ها نرم‌افزار و در برخی دیگر از غرفه‌های همان سالن سخت‌افزار و دیگر خدمات در کنار هم عرضه شده بود. البته یکی از دوستان پر سابقه در بازدید از الکامپ می‌گفت امسال وضعیت بسیار خوب و مطلوب بود. *وقتی هوای بالای شهر سرد است و مردم هم از موتور استفاده می‌کنند، حتما آوردن این‌ها برای فروش ضروری بوده‌است، دیگر. این هم برای آشپزخانه‌ی لازم و ضروری‌ست.  این‌هم مصداق کامل، شهر ما خانه‌ی ما. این آقای مهربان در سالن 18 تا آن موقع که ما بودیم سه جعبه شیرینی توزیع کرد، روز عید بود دیگر. ولی نمی‌دانم در مجموع چند جعبه شیرینی توزیع کرد؟ آن‌جا احساس امنیت می‌کردیم، خیلی امن بود. این هم یک اسکنر است، می‌گفتند کم‌ خطرترین اسکنر دنیاست. انگیزه‌ی اصلی بازدید، حتما محصولات جدید بود و لا غیر.