ملامت ابتلا می‌آورد

هر واکنش جوابی‌ست به یک کنش. این از جمله قانون‌هایی‌ست که از نیوتن گرفته تا هم عصرهای ما به این موضوع معتقدند، و جزء سرفصل‌های درس فیزیک هم هست. حدیثی هم داریم که حضرت می‌فرمایند: ملامت ابتلاء می‌آورد. یعنی این‌که اگر کسی را در مورد، موضوع، اخلاق یا خصیصه‌ای ملامت کنید، خودتان به آن دچار می‌شوید. این مورد از جمله مواردی‌ست که بسیار به آن برخورد کردم. به نظرم می‌آید که شما هم اگر دقت کنید، به آن برمی‌خورید. سعی کنید، در مورد دیگران به راحتی اظهار نظر نکنید. اصلا فرقی نمی‌کند که این اظهار نظر کردن‌ها، حتما به زبان آورده شود و در یک جمع چند نفری گفته شود، گاهی می‌شود که در یک جمع دو یا سه نفری هم حرف می‌زنیم و کسی را ملامت می‌کنیم. گاهی در جمع دوستان خودمان و دوستان شخصی که لب به ملامت او باز کرده‌ایم؛ حرف می‌زنیم. البته در همین موقع تنها چیزی که انسان آفریده به سراغ آدم می‌آید، توجیه. توجیح می‌آید سراغ‌مان از انواع مختلف آن و به شیوه‌های مختلف، مثل این‌که می‌گوییم، نیت‌مان اصلاح طرف است و خیر. یا این‌که می‌گوییم، جهت شناساندن طرف مورد ملامت است که می‌گوییم. حالا با توجه به این‌که قانون کنش و واکنش وجود دارد و این که هر عملی را عکس العملی‌ست و هر کنشی را واکنشی، همه‌ی این‌ها یعنی این‌که ملامت نکنید که ملامت‌تان نکنند، و با این‌کار باعث نمی‌شوید که با ملامت کردن شما، دیگران به عیب‌های شما مبتلا شوند. .....................................